مقایسه دو روش متفاوت رکاب زدن روی شاخص خستگی عضلات اندام تحتانی در تیم دوچرخه سواری همدان

هدف این مطالعه، مقایسه دو روش متفاوت رکاب زدن از نظر به تأخیر انداختن خستگی در دوچرخه سواران تیم شهر همدان می باشد. برای این منظور، 8 مرد دوچرخه سوار عضو تیم با مشخصات (سن: 28/3 ± 75/27 سال، وزن: 6 ± 173 کیلوگرم، قد: 19/12 ± 12/72 سانتی متر) در پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها در دو جلسه مجزا با فاصله ی یک هفته در آزمایشگاه حاضر شدند؛ در یک جلسه با روش فقط فشار(فشار در فاز فشار و استراحت در فاز استراحت) و با استفاده از کفش های بدون گوه و در جلسه دیگر با روش فشار-کشش(فشار در فاز فشار وکشش در فاز استراحت) و با استفاده از کفش قفل شونده رکاب زدند. فعالیت الکترومایوگرافی سطحی عضلات راست رانی، پهن خارجی، پهن داخلی، دوسر رانی، نیم وتری،دوقلوی خارجی، دوقلوی داخلی و درشت نئی قدامی ثبت شد. همچنین از الکتروگونیامتر برای مشخص کردن زوایای زانو در شروع هر فاز و به کمک آن جدا کردن فازهای رکاب زدن استفاده شد. روش آماری t همبسته برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج یافته های این پژوهش نشان می دهد که بین فعالیت عضلات در دو فاز فشار و استراحت در روش رکاب زنی فقط فشار اختلاف معناداری وجود دارد (000/0p = ) همچنین بین فعالیت عضلات در دو فاز فشارواستراحت در روش رکاب زنی فشار-کشش اختلاف معناداری وجود دارد(001/0p = ). نتایج نشان می دهد که در روش فشار-کشش اختلاف فعالیت عضلات در دو فاز نسبت به روش فقط فشار حدود 8% کاهش یافت و در نتیجه در روش فقط فشار فعالیت عضلات در چرخه رکاب زدن یکنواخت تر گردید. زمان رکاب زدن آزمودنی ها در روش فشار-کشش افزایش معناداری را نشان داد(018/0p = ). از درکنار یکدیگر قرار دادن نتایج این پژوهش می توان نتیجه گیری کرد که با استفاده از روش رکاب زنی فشار-کشش در دوچرخه سواری خستگی به تأخیر می افتد.